วันหนึ่ง ฉันก้มหน้าสะอื้นน้ำตาคลอ
ฉันเริ่มมองรอบๆ ตัว และมองดูผู้คนรอบกาย
ฉันรู้สึกว่า ทุกคนต่างก็มีปัญหา...
และดูเหมือนจะไม่มีใครว่างพอที่จะมาสนใจฉัน
หลายคนถามว่า "เป็นอะไรหรอ"
แต่ประโยคนั้น เหมือนเป็นเพียงแค่คำทักทาย
บทบรรยายความทุกข์ของฉันสลายไปกับสลายลม
ทุกคนต่างกำลังวุ่นวาย
ทุกคนต่างกำลังจัดการกับเรื่องของตัวเองและคนที่เขารัก
ฉันแปลกใจว่า ทำไมไม่มีคนสนใจฉัน
หรือฉันต้องร้องไห้เสียงดัง
...ไม่ได้...ฉันอายน้ำตาของฉัน
ฉันทำได้เพียงสะอื้นต่อไป
จนบางที...มันนานซะจนฉันลืมไปแล้วว่าฉันเสียใจเรื่องอะไร
ฉันพบว่า...ฉันไม่ได้อยากตอบว่าฉันเสียใจอะไร
ฉันเพียงต้องการใครสักคน
ที่ยิ้มให้ พร้อมกับยื่นเพียงทิชชู่ให้เช็ดน้ำตา
ฉันจะได้รู้ว่า...
ฉันก็มีค่า พอที่เขาจะให้ทิชชู่ฟรีๆ กับฉันสักแผ่น
No comments:
Post a Comment